Dünyayı global karantina merkezine çeviren salgında günün birinci ışıklarını karabatağın alt güverte kamarasının lumbozunu (penceresi) gagalamasıyla karşılıyorlar. Akşamın olduğunu Büyükada’dan beri peşlerindeki martının pruvaya konmasıyla anlıyorlar. Onlar, bir yıldır dünyayı tehdit eden salgın gerçeğinin sıkıcı kısıtlamalarından uzaklaşıp yeni bir ömür anlayışı geliştiren tabiat severler.

Her sabah mavi ve engin bir yorganın üzerinde uyanarak günlük hayatlarını denizdeki teknelerinde sürdürenlerle yani teknede yaşayanlarla başlıyoruz. Dört denizde 8 bin 337 kilometrelik kıyı şeridine sahip Türkiye’de, Deniz Ticaret Odası’na kayıtlı 49 marina bulunuyor. Dört mevsim denizi kullanmaya imkan veren şanslı coğrafyamızın hoşluklarından faydalanan tekne sahiplerinden kimileri salgındna yeni bir ömür alışkanlığı edindiler. Sınırsız konfor sunan metropol içindeki konutlarındaki riskleri göz önüne alarak teknelerine taşınan ve artık deniz üzerinde yaşayan denizciler, gelir düzeyi ne olursa olsun minimal bir hayatın mümkün olduğunu da kanıtlıyor.

Kovid-19’u teknede yendi

İstanbul’un en batısındaki West İstanbul Marina’daki teknesinde yaşayan marina yöneticisi Fuat Çimen, koronavirüs öncesinde seçtiği deniz hayatını virüse karşı verdiği gayret ile taçlandırdı. Marinada alınan üst seviye önlemlere karşın yabancı bayraklı bir mega yatın getirdiği koronavirüse yakalanan Fuat Çimen, Ziveli (Boşnakça Jiveli-Yaşayalım) yelkenlisinde geçirdiği 15 günlük tedavi ve karantina sürecinin akabinde işinin başına döndü. Ziveli’nin ana kamarasında her sabah martı sesiyle uyanan Çimen, “Denizde yaşayarak her gün yenileniyorum. Beni teknede yaşamaya iten minimal bir hayat isteği, resmi olmayan kıyafetler içinde daha fazla ben olmak isteği. Fakat en çok deniz tutkusu yani denizde, denizin bir kesimi olma arzusu” dedi. Hastalığı kolay atlatmasında iyot kokusunun ve maviye bakmanın büyük katkısının olduğunu söyleyen Çimen, “Çok kişinin hayali teknede ömürdür. Ama denizcilik kültürü yaygın olmayan toplumda bütçeniz ne olursa olsun hayat kolay değil. Denizde yaşamak için konformist bir hayattan vazgeçmek gerekli. Zira her şey kısıtlı. En doğal gereksinimler için bile zahmet çekmeniz gerekebiliyor. Suyu dikkatli harcamak ve dar alanda hareket zorunluluğuna katlanmak gerekiyor. Lakin verdiği huzur ve inanç duygusu her şeye değiyor. Pandemi sonrasında da karasal yaşama dönmeyeceğim, hayatımı bu formda sürdüreceğim” dedi.

‘Şehrin grisini maviye çevirdik’

Pandeminin toplumsal hayatlarını kısıtlamasıyla Tuzla’daki meskenlerinden, oğullarının ismini taşıyan tekneleri Can’a taşınan Serhan ve Değer Oğuz çifti hayat alanlarını ve konforlarını küçülterek kendilerine daha fazla vakit ayırdıklarını söylüyor. Oğuz çifti, salgınnda teknelerini Marmaris’ten Tuzla Viaport Marina’ya getirmiş. İşletmeci ve yatırım firması yöneticisi Serhan Oğuz, “Babam deniz subayı olduğu için denizde doğup büyüdüm. Eşimle denizde olmayı çok seviyorduk ve pandemi süreciyle birlikte teknemizi İstanbul’a getirdik. Deniz üstünde çok hoş uyur, erkenden sevinç içinde uyanırsınız. Teknemizi tuzlu sudan arındırmak için her gün yıkamak bile keyif veriyor. Konutumuzun balkonunda (havuzluk) kahvaltı yapıyoruz. Günlük işlerimiz için bilgisayarlarımızı açıp, telefon konuşmalarımızı yapıyoruz. Şayet işlerimizi bitirirsek her gün seyre çıkıyoruz. Teknede eski komşuluk alakaları sürüyor. Öbür teknelerle yardımlaşma bizi memnun ediyor” dedi.

Milletlerarası bir kolejin müdürlüğünü yürüten ve tekneden işine giden Değer Oğuz ise, “Günlük hayatımız konutta o denli süratliydi ki karı koca birbirimizi göremiyorduk. Kahve bile içmeye fırsat bulamazken şimdilerde birbirimize vakit ayırıyor, sohbet ediyoruz. Hayat alanımızı küçülterek taşındığımız denizdeki konutumuz pandemi de bize yeni bir ömür sundu” dedi.  

‘Şimal bahçeli evimiz’

Sanayi mühendisi ve işletme sahibi Emre Şimşek ile fitness eğitmeni Ceren Şimşek’in ömürleri da pandemide deniz üzerinde geçiyor. Hijyenik eserler üreten işyerini teknesi Şimal’den yöneten Emre Şimşek Kandilli’deki konutuna mart ayından beri gitmediğini belirterek, “Bir yıldır teknede yaşadığımız için pandeminin farkında bile değiliz. Akşam açık havada yatıp sabah masmavi hoşluğa uyanıyoruz. 6.30’da kalkıyor ve çalışmaya başlıyorum. Üretimin yapıldığı fabrikaya her gün gidiyorum. Pandemi sonunda konuta dönmeyeceğiz” dedi.

Ceren Şimşek ise 12,5 metrelik tekneleriyle yaptıkları Ege ve Akdeniz seyahatinde denize çok bağlandığını, artık konutları olan tekneleriyle Pendik Marinatürk’e döndüklerinde bile hala kendisini tatilde hissettiğini söyledi. Sabah erkenden kalkıp spor yaptıktan sonra ders saatine kadar günlük işlerini yaptığını belirten Şimşek, “Pandemi sürecinde o kadar alıştım ki Şimal’i bahçeli meskenim üzere görüyor ve apartmanda yaşamak istemiyorum. Metropolün gerilim ve yoğunluğundan uzakta olmak motivasyonumu artırıyor. Komşu teknelerle İstanbul adalarını gezip tekrar marinaya dönüp huzur içinde günü bitiriyoruz” dedi. Teknede çöpleri ayrıştırdıkların daha az su kullandıklarını belirten Şimşek, “Sabah martıların bizi uyandırmasıyla güne başlıyoruz ve onlara ekmek atıyoruz. Balıkçıl kuşumuz, kedilerimiz, kargalarımız tabiatın bize sunduğu dostlarımız” diye konuştu.  

‘Pandemi bitince de teknede yaşayacağım’

Bir biyomedikal şirkette yöneticilik yapan makine mühendisi Kerem Aydın, 1 Nisan 2020’den bu yana Bonita isimli teknesinde yaşıyor. Teknede kendisine minimal bir hayat kuran Aydın, “Elbette konuttaki konforu bulmak mümkün değil fakat teknede yaşamak çok hoş. Koronavirüsten korunmak için yüzde yüz inançlı bir ortamdayım. Öteki teknelerde yaşayan ve ortak lisanı konuştuğumuz beşerlerle pandemiyi adeta unuttuk” diye konuştu. Günlük iş temposunu internet üzerinden yönettiğini belirten Akın, “11 metre uzunluğundaki teknem benim hayat alanım. Evimdeki yatağımdan daha geniş ve rahat bir yatakta uyuyup, uyandığım anda mavi bir dünyayla karşılaşıyorum. Bekar bir erkek olarak mutfak kültürümü de çok geliştirdim. Konuklarımı teknenin havuzluğunda ağırlıyorum, başka kaptanlarla seyre çıkıyorum, toplumsallaşmanın ve komşuluk alakalarının tepesindeyim. Ataşehir’de meskenim var fakat pandemi bitince de mavi kaftanda yaşamaya devam edeceğim” dedi.

Tekne ve ahşap meskende süren bir ömür

Çektiği deniz belgeselleriyle Türk kamuoyunun yakından tanıdığı Savaş Karakaş ise, yaşamanı Muğla’nın cennet koylarından Orhaniye’deki İda isimli teknesinde ve ahşap meskeninde sürdürüyor. Karakaş, “Eskiden teknede hayat bir tercihti, artık zorunluluğa dönüştü. Yalnızca bağlantılarımız değil, tüm seyahat ve iş programlarımız pandemiyle sekteye uğradı. Ben de teknem ve bungalovumda kendimi dinlerken hem ruh hem de vücut sıhhatimi muhafazaya çalışıyorum. Denizle buluşmak için yazı beklemiyorum. Mavilikler koronavirüs pandemisi öncesinde daima gittiğim yerdi, şimdilerde artık geldiğim yer oldu. Hayalleri gerçeğe dönüştürmek için muhtaçlığımız olan tek şey içimizdeki güç. Keşfedilen bu güç pişmanlıkları ve geleceğin telaşlarından sıyrılıp elinizde olanla anı yaşamanızı sağlıyor” dedi. Kalabalık ortamlardan uzak durduğunu ve pandemi kurallarına bağlı yaşadığını belirten Karakaş, “Zaten tekne izole bir hayat ortamı sağlıyor. Ben de yer darlığının üstesinden bungalov ile geliyorum. Ancak bungalovum bir balıkçı barınağı üzere. Yalnızca bir yatak bulunan ahşap meskene denizde geçirdiğim birkaç haftadan sonra gidiyor ve dinleniyorum. İçi tuzlu suyla dolu bir kesecikte yani annemizin karnında 9 ay 10 gün bekledik. Dörtte üçü sularla kaplı bu dünyaya merhaba dedik. Dünyamız üzere bedenimizin da dörtte üçü tekrar su. Tahminen de bu yüzden benim meskenim, yurdum asla karalar olmadı, kendimi daima denizde daha memnun ve sağlıklı hissettim” diye konuştu.

YARIN: Güneyde yaşayanlar