Hâkim Limoncuoğlu – Nadiriyet. TDK’ya nazaran lisanımızda bu türlü bir söz yok. Ama mevzu Nekropsi ise, pekâlâ bu türlü bir kelimeyi, kümenin nevi şahsına münhasırlığına da uygun olarak kullanabiliriz. Nekropsi, nadiriyeti yüksek bir küme. Memleket müzik tarihinin kült sıfatını sahiden hak eden nadir (nadir de diyebiliriz. Üstelik TDK’ya nazaran nadir lisanımızda mevcut. Ancak daima tıpkı kelimeyi zikretmenin de alemi yok) kümelerinden.

90’lı yılların çabucak başında, rock barların, stadyumların hayatımıza girişine beş kala, Ankara’dan Darkphase ve Hazy Hill üzere kümelerin, İstanbul’dan Metalium, Critical Mass üzere isimlerin demo kayıtlarının kasetleri elden ele dolaşıyordu. Pentagram, Dr. Skull, Whisky ve Akbaba üzere kümelerin badrollü ‘yasal’ kasetleri piyasadaydı. Fotokopi mecmualar ya da fanzinler ile müzik mecmualarının metal dünyasına ayırdığı sayfalar derken önemli bir hareketlilik mevzubahisti. Siyah tişörtleri güneşte solmuş uzun saçlı genç insanların sayısı artmıştı. Üretken ve geleceğe dair heveslerle dolu bir vakit dilimiydi. Athena şimdi thrash metal yapan gençlerden ibaretti, Şebnem Ferah ve Hasret Tekin kümeleri Volvox’un, Teoman kümesi Mirage’ın geleceği için çalışıyordu. Moğollar tekrar bir ortaya gelmişti. O birkaç yıllık periyodun bize kazandırdığı isimlerden biri de Nekropsi olacaktı. Ya da o zamanki ‘hız dersi’ veren sert metalci hallerinin tercih ettiği isimle Necropsy.

O Necropsy, 1996’da ADA Müzik’ten çıkan birinci kasetleri (o vakitler o denli diyorduk) “Mi Kubbesi”ne vardığında, hem onlar hem de memleketin rock/metal ortamları değişmişti. Stadyum konserleri normalimiz olabilecek kadar çok yapılmıştı. Müzik, özel radyolar ve televizyonlarla birlikte hayatımızdaydı artık, tek kanal periyodu çoktan geride kalmıştı. Athena punk ile ska sularına açılmış, Pentagram Türkçe müzikler yapar olmuştu. Şebnem Ferah, Hasret Tekin, Teoman artık birer solo sanatçıydı. Moğollar’ın geri dönüşü, oldukça bir genç beşerde bile Anadolu pop ve rock kayıtlarının peşine düşme isteği uyandırmıştı. Necropsy de artık Nekropsi’ydi. Entrümantal yüklü, kelamları ve insan sesini yalnızca gerektiğinde kullanan, o vakit da uydurma sözler zikreden bir istikamete kaymıştı. Hani İzlandalı Sigur Rós yapınca alkışladığımız şeyler… Nekropsi’deki değişim, mahallî ile küresel (ekonomi sayfasında değiliz, hayır) ortasında kurabildikleri bağ, Zen’den doğan Baba Zula ile Replikas üzere kümelerin zuhur edişine denk düşüyordu birebir vakitte. Türkçe rock, hem popülerleşmesi kolay, akılda kalması rahat müziklerle, hem de bu isimlerin biraz daha dikkat ve ilgi bekleyen müzikleriyle gümbür gümbür yükseliyordu.

“Biz Kadıköy’den Nekropsi”

Nekropsi, “Mi Kubbesi” periyodunda yalnızca İstanbul’da 60’a yakın konser verdi. Fakat onları bir anda diğer bir kitleye ulaştıran konser Led Zeppelin’in Robert Plant ve Jimmy Page’inin İstanbul’da 1998’de iki gece art geriye verdiği konserler oldu. Rock’ın bu iki babasından çabucak evvel sahne aldılar. Sıklıkla anlatıldığı üzere, hem Plant hem de Page, Nekropsi’ye bayıldı. Hatta anlatılanlara bakılırsa Jimmy Page, ikinci gece daha iyi çaldınız diyecek kadar kümenin sahnesini yakından takip etmişti.

Nekropsi’nin ikinci bir albüm yapması için takvim yapraklarının (ya da artık cep telefonlarının tarih hanesinin) 2007’yi göstermesi gerekecekti. Hatta bu durumu nüktedan bir lisanla albüm ismini “Sayı 2: 10 Yılda Bir Çıkar” olarak belirlemişlerdi. Alıntılanmış sesler, deneysellik dozu ve ritmik yapısı çok güçlü bir albümdü. Ardından bir de “Nekropsi 1998” kaydı CD formatında raflarda yerini aldı. Eski kayıtlar, dinlemediğimiz veriyonlar içeriyordu. Ancak kümenin ‘nadiriyet’ine zeval vermiyordu bu albüm. Tekrar yeni bir kayıt dinlememiz için kendilerinden 2012 Aralık ayında başlattıkları ve “Aylık” başlığı altında tek tek internet alemine servis ettikleri müzikleri beklememiz gerekecekti. O müzikler da bilahare bir albüm halinde  2014’te dijital mecralarda yerini aldı.

Cevdet Erek ve Cem Ömeroğlu, Nekropsi’nin uzun serüveninin değişmez iki ismi olarak kaldı. Cevdet Erek artık bir doçent tabip, ses ve yer, mimari üzerine çalışmaları ve sinema müzikleriyle tanınıyor. Cem Ömeroğlu da ses teknolojileri ve kayıt konusunda hoca.

Nekropsi’nin “Mi Kubbesi” altına bıraktığı seda çeyrek asırlık bir çınar oldu. Kümenin kült mertebesi, jenerasyondan jenerasyona yayıldı, katlandı. TDK’yı daha fazla kızdırmadan son bir defa kullanalım nadiriyet sözünü, kümenin nadiriyeti de bu denli yıl bâki kaldı. O yüzden bu hafta Harbiye Cemil Topuzlu Açıkhava Tiyatro’sunda verecekleri konser, nasıl söylesek, en yeterlisi o klişe tabirle söyleyelim – hiçbir vakit klişelere yüz vermeyen Nekropsi’nin affına sığınarak – katiyen kaçmaz!

Notlar:

– Rober Plant ve Jimmy Page’in İstanbul’daki konserlerinde çaldıktan sonra Nekropsi’ye bu iki dev isimle turneye devam etme teklifi gelir. Ama pasaportları bile yoktur o esnada ve bu fırsatı kaçırmak zorunda kalırlar.

– “Tabutta Rövaşata” sinemasının müzikleri için Derviş Zaim birinci evvel Nekropsi’ye teklifte bulunur. Ama sinemanın müziklerini, bu proje için Zen’den evrilerek kurulan Baba Zula yapar. Böylelikle takip etmeye doyamadığımız Baba Zula hayata geçer.

– “Mi Kubbesi”nin açılış modülü “Crying Game” ismini Neil Jordan’ın birebir isimli sinemasından alır. Stephen Rea ve Miranda Richardson’un başrollerinde oynadığı sinema, İngiliz Sinema Enstitüsü’ne nazaran tüm vakitlerin en iyi İngiliz sinemalarından biri.

– Bugün müzikleri periyodik olarak dijital platformlardan sunmak çok olağan gelse de, Nekropsi’nin 2013 boyunca yaptığı “Aylık” serisi bu yeni sistemin bizdeki birinci örneklerindendi.

Vakit uçar sen şarkıyı hatırla

Yıldönümleri pek çok açıdan bize hatırlama fırsatı verse de geriye dönüp baktığınız yol uzadıkça bir kesim hüzünlendirir de. Metallica’nın beşinci albümü olan ve Elektra Records tarafından yayınlanan “Black”in dinleyicilerle buluşmasının üzerinden tam 30 yıl geçti. 30 milyondan fazla satışa ulaşan albüm için küme “The Metallica Blaclist” isimli özel bir çalışma yayınladı. Elton John’dan Miley Cyrus’a, Phoebe Bridgers’tan Biffy Clyro’ya birbirinden kıymetli isimlerin yer aldığı bu özel çalışmada “Black” albümünün unutulmaz modüllerinin cover’ları 53 isim tarafından seslendiriliyor. Metallica dışında bu yıl özel bir yıldönümü edisyonu yayınlayan isimlerden biri de Lady Gaga’ydı. Layd Gaga’nın 2011’de yayınladığı ve 10’uncu yıldönümü vesilesiyle yeni bir edisyonla dinleyicilerle buluşan “Born This Way” albümü de vaktin uçuculuğunu bir defa daha anımsattı. Vakit uçar sen şarkıyı hatırla dedik ve son 30 yılda yayınlandıkları periyoda ve sonrasına damga vuran albümleri derledik.

2011

– Layd Gaga – “Born This Way”

– Adele – “21”

– Lenny Kravitz – “Black and White America”

– Sezen Aksu – “Öptüm”

– Teoman – “Aşk ve Gurur”

2001

– Jennifer Lopez – “J. Lo”

– Tarkan – “Karma”

– Destiny’s Child – “Survivor”

– Tiziano Ferro – “Rosso Relativo”

– Şebnem Ferah – “Perdeler”

1991

– Metallica – “The Black Album”

– Nirvana – “Nevermind”

– Queen – “Innuendo”

– Sting – “The Soul Cages”

– Mariah Carey – “Emotions”

Bonus: 2016’da kaybettiğimiz Prince’in vefatından altı yıl evvel kaydettiği “Wellcome 2 America” albümü de bu yıl dinleyicilerle buluştu.