‘Altı metrekarede sınırsız özgürlük’

Türk motosiklet topluluğunun yakından tanıdığı iki tekerli gezginlerden Erkin Yeşil, koronavirüs devrinde karavanda ömrü tercih edenlerden. Yeşil, motosikletiyle karış karış dolaştığı Anadolu yollarının kuvvetli fakat cazip rotalarına yönelik rehber kitabını da karavanında hazırlıyor. Matematik öğretmenliği yaptıktan sonra doğayı keşif tutkusunun peşine çıktığını söyleyen 43 yaşındaki Erkin Yeşil, 9 yaşındaki kızıyla birlikte karanavanında yaşıor. Dünya çeşidine motosikletimle çıkarak yaşadıklarını “Deneme Tahtası’ndan anlatmayı planlarken global salgının başladığını söyleyen Yeşil, yeni ömür alanının hayatına kattıklarını anlattı:

“Koronanın en ağır olduğu devirde motosikletle 30 bin kilometre yol yaparak Anadolu’yu bir kere daha keşfettim. Dört ay evvel karavanıma kapanarak salgın tehdidinden uzak kaldım. Kızım Asya ile daha yakın alaka kurabiliyorum. Ona sorumluluklar yükledim. Yatağını kendi kurup, topluyor. Ömür alanımız altı metrekare lakin sınırsız özgürlük. Gece geç saatlere kadar kamp alanından arkadaşlarıyla koşturuyor. Konutuna çıkmak için asansöre binmesine ve herkesin dokunduğu kapıyı açmasına gerek yok. Yani kentteki tedirginliği ve baskıyı hissetmiyor bile. Konfor alanı dört duvarla sonlu bir insan olmadığım için yasakları da öngörerek karavan satın aldım. Artık ömür alanım karavanla gideceğim sonsuz ufuklar.”

Sevinçli karavancılar

Çalıştığı gemilerle okyanusları dolaşan bir denizciyken karavan kültürüne merak salan Adem Avcı “Neşeli Karavancılar” isimli kümenin kurucusu. Birbirlerini yıllardır tanıyan tabiat severleri bir ortaya getiren “Neşeli Karavancılar”ın hayatları paylaşım ve doğal hayatı sevmek üzerine konseyi. 30 yıl evvel aldığı birinci karavanıyla kendisini seyyar konutta yaşamaya adadığını anlatan 61 yaşındaki Adem Avcı, karavan özgürlüğünü anlatırken “Canımız nerede isterse orada kalıyoruz. Böylelikle hem koronavirüs kabusundan hem de kentin öteki risklerinden uzak kalıyoruz. Haftada 3-4 gün karavanda vakit geçiriyoruz. Yalnızca salgın tehdidinde değil zelzele riskinde de en inançlı ortamdayız. İşlerimizi karavandan yönetim etmeye çalışıyoruz ve kızım için yapacağım karavanı tamamlamaya çalışıyorum.”

Asya ‘eve’ geç gelebiliyor

Karavanda yaşamanın tadına vardığını söyleyen Asya ise çimlere istediği vakit basabildiğini, meskene geç geldiği için babasının kendisine kızmadığını söylüyor:

“Çok arkadaşım var ve onlarla istediğim üzere oynayabiliyorum. Kentte oynamaya vakit bile bulamazken karavanda kendimi çabucak çimenlerin üzerine bırakabiliyorum. Burada daima dışarıdayım. Okula internetten bağlandığım için hiç zorlanmıyorum. Hatta karavanda daha iyi ders çalışıyorum. İstediğim yemeği babamla birlikte yapıyoruz, arkadaşlarımla kovalamaca bile oynuyoruz. Derslerime daima karavanda çalıştım ve çok iyi bir karne getirdim.”

‘Doğa konutumuzun içinde’

Çocuk yaşlardan bu yana çadırda yaşamayı çok sevdiğini söyleyen Akın Aslan, makine teknisyeni. Çocukları büyüdükten sonra karavanda tabiatla içiçe yaşamayı seçen Aslan, kiraladıkları karavanlarla konutlarını yanlarına götürmenin özgürlüğünü birkaç yıldır yaşadıklarını tabir ediyor. Kızları 15 yaşındaki Eylül ve 11 yaşındaki Güneş’in de konutta kalmak yerine karavana geldiklerini söyleyen Akın Aslan ve ailesi, yalnız olmadıklarını söylüyor:

“Eşim ve kızlarımla fırsat buldukça karavanımıza geliyoruz. Güneş, doğayı keşfetmeyi çok seviyor. Tavukların peşinde koşmasına kızmıyoruz. Kamptaki arkadaşlarıyla oynuyor. Eylül ise ateş için odun keserken bana yardım etmeyi bile çok seviyor. Çadırımız ve karavanımız onlara sınırsız özgürlük sunarken, tabiatın sesini dinlemelerini sağlıyor. Küçük sobamızın üzerinde kestanemizi yapıp karavan komşularımıza ikram ediyoruz, eski komşuluk alakaları devam ediyor. Bizler çekme karavanımızla tabiatın tüm tonlarının yanına konutumuzu çekiyoruz. Çocukların oynayabileceği bir alandayız. Karavan sahiplerinin köpekleri kedileri var. Çocuklarımız hayvanların iyileştirici gücünü öğreniyor. Salgın geçse de seyyar konutumuzla hoşlukları keşfimiz hiç bitmeyecek.”

‘Koronadan uzak nefes alıyorum’

Abidin Kızılkaya (73), emekli olduktan sonra tercih ettiği karavan hayatının salgın periyodunda kendisine çok iyi geldiğini söylüyor. Sekiz yıl evvel tanıştığı karavan yaşantısının Erzincan’daki köy hayatını hatırlattığını vurgulayan Kızılkaya, karavanda yaşamak için tam 30 yıl beklediğini anlatıyor:

“Hem kenttesin hem doğadasın bu biçimde. İstediğin yere gidersin, pencereyi açar, hava alırsın. Hem karavanımdaki eksiklikleri gideriyorum hem yasakların boğucu tesirinden uzak kalıyorum. En değerlisi de koronavirüs tehdidinden uzağım. Yani nefes alıyorum. İstediğim kişiyi karavanımın önünde ağırlıyorum, sıhhatimi tehdit edecek kalabalıklardan çarçabuk uzak duruyorum. Çekme karavanımı gönlümün istediği her yere taşımanın özgürlüğü salgın sonrası için bana umut veriyor.”

Tepe devrini yaşıyor

Karanvancılığa 1987’de başlayan Ulusal Kamp Karavan Federasyonu Denetleme Heyeti üyesi Reha Bali, karavan kültürünün doğayı özümseyerek tatil yapmanın en kolay ve hatta konforlu yolu olduğunu söylüyor. 1999 sarsıntısının akabinde binalarına güvenmeyenlerin karavanda yaşamaya başladığını hatta tatillerini bile bu formda yaptıklarını anımsatan İstanbul Karavan Köyü’nün işletmeciliği yapan Bali, koronavirüs salgını devrini o günlere benzetiyor:

“Şimdi ikinci yönelme dalgası korona sırasında yaşanıyor. Beşerler koronanın ölümcül tehdidinden yanlarındaki meskenlerinde kalarak korunmak istiyorlar. 40 karavan alabilen alanımızda insanların doğal hayatın yenileyici gücünü bol bol hissetsin istiyoruz. Karavancılık seyyar evinizle her yere gidebileceğini bilmenin verdiği özgürlük. Doğayı kirletmeden tatil yapmanın hoş bir yolu karavancılık.”