Diyarbakır’da yaşayan Hacire Akar, 22 Ağustos 2019’da HDP vilayet binasına giderek PKK tarafından kaçırıldığını söylediği oğlu Mehmet Akar’ı (21) istemişti. Hareketin üçüncü gününde Mehmet Akar konutuna geri dönmüştü. Oğluna kavuşan Hacire Akar, çocukları kayıp annelere davette bulununca, çocukları PKK tarafından kaçırılan aileler de 3 Eylül’den itibaren HDP binası önünde oturma hareketine başlamıştı.

Bugün oturma aksiyonunun birinci yıl dönümü. Türkiye’nin farklı vilayetlerinden gelen 151 aile, 365 gündür umutla HDP vilayet binası önünde hareketlerini sürdürüyor. Ailelerin kimileri meskende hastasını, kimileri ise küçük çocuklarını bırakıp geldiğini söylüyor. Evlatlarının fotoğraflarıyla vilayet binası önüne kurulan çadırda dört mevsimdir oturma hareketine devam eden ve çocukları hür kalana kadar oturma hareketlerini sürdüreceklerini söyleyen aileler, aksiyonlarının birinci yılında Milliyet’e konuştu.

Pandemi de pürüz olamadı

Kar kış demeden, dört mevsimdir bir umutla evlat nöbetini sürdüren ailelere, koranavirüs salgını da mani olamadı. Fakat 65 yaş üstü ve kronik rahatsızlığı olanlar evlat nöbetlerine süreksiz müddetliğine orta vermek zorunda kaldı.

Evlattan sonra torun sevinci

Diyarbakır’da yaşayan Hacire Akar, 22 Ağustos 2019’da HDP Vilayet Binası’na giderek PKK tarafından kaçırıldığını söylediği oğlu Mehmet Akar’ı (21) istemişti. Anne Akar, oğlunu kaybetmenin kaygısıyla ne yapacağını bilemeden iki gün boyunca oturma aksiyonu yapmıştı. Yaptığı iki günlük aksiyonun akabinde oğlu Mehmet Akar konutuna dönmüştü. Mehmet Akar konuta döndükten kısa bir müddet sonra Mukadderat Akar ile evlendi. Genç çiftin 20 gün evvel bir oğlu oldu. Oğlunun yeni bir hayat kurduğunu söyleyen anne Akar, “Oğlum Diyarbakır’da taksicilik yapıyor, 20 günlük bir bebekleri var, mutlular” dedi.

‘Yetkililer görsün’

Türkan Memnun 13 Eylül 2019’dan beri evlat nöbetinde. Harekete Bursa’dan gelen Memnun, yedi yıl evvel 17 yaşındayken dağa götürüldüğünü söylediği kızı Ceylan Tekin için bekliyor. Gözyaşları içinde “Konuşmaktan ve ağlamaktan yoruldum” diyen anne Memnun şunları söyledi: “Kızımı versinler, ben buradan gideyim. Yedi yıldır yavrumdan tek bir haber almış değilim. Bundan büyük bir acı yoktur herhalde. Kızım lisede öğrenciydi ancak kandırıp götürdüler. Peşlerinden Irak’a kadar gittim, sonuç yok. Yetkililer bizi artık görsün, bir yıldır konutumuzdan barkımızdan başka buradayız.”

‘Ölmeden görsem’

Aksiyona iki ay evvel Ağrı’dan katılan Aynur Panay (53) dokuz yıl evvel kaçırılan oğlu Emrah Panay (15) için nöbette. Panay, “Dokuz yıldır tek bir ses yok. Biz dokuz yıldır bütün aile perişanız. Yaşıyor mu, yaşamıyor mu onu bile bilmiyoruz. Oğlum gelene kadar buradayım. Ölmeden son bir kere görsem, diğer da bir şey istemiyorum” dedi.

‘İki canımı aldılar’

Hakkari’nin Şemdinli ilçesinden aksiyona katılan Necibe Çifçi (47), 4 Ekim’den beri aksiyonunu sürdüyor. 2015 yılında şimdi 17 yaşındayken PKK tarafından kaçırıldığını söylediği oğlu Reşat Çifçi’yi bekleyen anne Çifçi, “Beş yıldır oğlumdan tek bir haber alamadım. Reşat’ımı kaçırdıktan sonra ailesi olarak geri getirmek için peşine çok düştük. Çalmadığımız kapı kalmadı. Ağabeyi Sami de kardeşini aradığı için 2017 yılında PKK’lılar tarafından konuttan gözümün önünde alınıp, elleri kolları bağlanarak infaz edildi. Bu devlet kayıtlarında da var. Devlet oğluma şehitlik verdi. Ben bir Kürt annesiyim lakin bunlar benim bir oğlumu infaz ettiler, oburunu dağa götürdüler. Burada herkesin bir canını aldılar lakin benim iki canım birden gitti, iki canımı aldılar. Ne acılar çektiğimi ben biliyorum. Evladımı alana kadar gitmeyeceğim” diye konuştu.

15 aile kavuştu

Hareketin başladığı 3 Eylül 2019’dan bu yana toplam 151 aile çocuklarını bulmak umuduyla Türkiye’nin farklı vilayetlerinden gelip, HDP vilayet binası önündeki evlat nöbetine katıldı. Bir yıl içinde nöbete katılan ailelerden 15’i çocuğa kavuştu.

Bir yıldır bekliyor

Gaziantep’ten gelen Songül Altınbaş (48) hareketin birinci gününde beri HDP binasının önünde. Altınbaş, 2015 yılında askere giderken yolda kaçırılan oğlu Müslüm Altınbaş için bekliyor. Oğlunun beş yıldır PKK’nın elinde olduğunu söyleyen anne Altınbaş, “4 yıldır çalmadığım kapı kalmadı. Kimse çocuğum için bir şey yapmadı. Son dermanım bu kapı oldu. Bir yıldır konutumun kapısına kilit vurdum, çıkıp buraya geldim. Son umudum burası, kimseden bir şey istediğim yok, tek istediğim oğlum” dedi.

‘Dönene kadar…’

Aksiyonun birinci gününden beri vilayet binasının önündeolanlardan öbür bir isim ise Celil Bektaş (55).

15 yaşındaki oğlu Yusuf Bektaş’ın 16 ay evvel PKK tarafından kaçırıldığını söyleyen Bektaş, “HDP’lilerin aracılığı olmazsa, kimse dağa gidemez. Birinci günden beri söylüyorum, oğlumu bunlar gönderdi. Benim üzere onlarca aile burada evlatlarını bekliyor. Bize yapılan zulümden öbür bir şey değil. Giden çocukların birden fazla 18 yaşından küçük, kimse bize ‘Kaçırılmadılar’ demesin. Benim evladım bugün çıkıp gelse de ben evlat nöbetimi bütün evlatlar dönene kadar sürdüreceğim” dedi.

‘Kavuşana kadar harekete devam’

Evlat nöbetinde olanlardan biri de Zümrüt Salim (45). Hakkari’den gelen Salim, beş yıl evvel 14 yaşındayken PKK tarafından kaçırıldığını söylediği oğlu Hamza için bir yıldır nöbette. Anne Salim, “PKK’dan oğlumu istiyorum. Beş yıldır oğlumun peşinden gitmediğimiz yer kalmadı fakat oğlumu bize göstermediler. Oğlumu alana kadar buradayım. Bir yıl değil bin yıl geçse de çocuklarımızı alana kadar buradayız” dedi.

‘Benim evladım gazeteci olacaktı’

İstanbul’dan oğlu için gelen İmmihan Nilifıkra (50) da hareketin ikinci haftasından beri nöbette. 5,5 yıl evvel dağa çıktığını söylediği oğlu Mehmet Nilifıkra’yı (22) bekliyor. Anne Nilifıkra, “Oğlum Ege Üniversitesi’nde gazetecilik okuyordu. Gazeteci olacaktı, bir yılı kalmıştı. Lakin buna müsaade vermediler. Gazetecileri görünce yüreğim yanıyor, oğlum aklıma geliyor. Oğlum gelene kadar buradayım. Oğlumun bir gün geleceği hayaliyle yaşıyorum” diye konuştu.

‘Dağa çıkmak hiçbir şeye tahlil değil’

Hatay’dan iki ay evvel gelip aksiyona katılan Ali Özkan da kız kardeşi Esra Özkan için nöbette. 2013 yılında kız kardeşinin dağa çıktığını öne süren Özkan, “Kürt bir aile değiliz, politik de değildik. Kardeşim üniversitede okurken gitti. Kendi halinde bir aileyiz. 10 kardeşiz ve birbirimize çok düşkündük, Esra gittiğinden beri bir yanımız daima eksik. Dağa gitmek tahlil olsaydı, 41 yıldır gençler ölmezdi. 41 yıldır gençler ölüyor, neden? Bu ölen gençlere de ailelerine de yazık değil mi? Annem, babam ve bütün kardeşler, Esra gittiğinden beri perişan haldeyiz” diye konuştu.