Seyhan Akıncı – Bir vakitler insanların memnunluklarını kutlamak için buluştuğu barın terk edilmiş atmosferinde yerleri süpüren bir bayan ve telaşla içeri giren üniformalı bir genç kız… Lulu Raczka’nın yazdığı “Bir Barda Bir Gece” bayanlar için tekinsiz bir devri ve bayanların endişeleriyle başa çıkma prosedürlerini anlatıyor. İlksen Başarır’ın çevirdiği, Nagihan Gürkan’ın yönettiği DasDas’ın yeni oyununda Nurgül Yeşilçay ve Afra Saraçoğlu’nu izliyoruz. Oyun yabancısı olmadığımız bayana yönelik şiddeti merkezine alırken dayanışmayla tekrar etrafı aydınlatabileceğimizin de iletisini veriyor. Biz de Nurgül Yeşilçay’la bir ortaya geldik, yıllar sonra tiyatroya dönüşünü ve kadına yönelik şiddeti konuştuk.

Yıllar sonra Nurgül Yeşilçay tiyatro sahnesinde bu kıssadan başlayalım…

Beş yıldır sahiden çok istiyordum tiyatro yapmayı. Bir teşebbüsümüz olmuştu Oktay Kaynarca ile fakat dizisi olduğu için olmadı, beceremedik. Sonra birebir dizide olduğumuz için Mert Fırat’a “Tiyatro yapmak istiyorum” dedim. “Tamam senin için oyun bakalım” dedi. Zira oyun bulmak güç nitekim. Ben de araştırıyordum, bakıyordum. Onlar buldu oyunu, İlksen Başarır çevirdi, bana gönderdi. Setteydik, o orta Mert, “Bunu bir okusana, bence hoş bir oyun. Sen de beğenirsen bunu yapalım” dedi. Okudum çok beğendim. Sonrası geldi. Bundan sonra tiyatroyu bırakmam.

Son 25 Kasım’da bir kere daha ulusal ve milletlerarası bayan haklarıyla ilgili çalışan bütün kuruluşların açıkladığı datalar üzerinden bir sefer daha gördük ki dünya için de çok yeni bir sorun bayana şiddet. Bu türlü bir atmosferde bayan olmak neler hissettiriyor?
Hepimiz üzere ben de bayan vefatlarını şaşkınlıkla izliyorum. Sabah uyanıyorsun bir mevt, akşam bir oburu… Oyunda elektrik kesildiği vakit oluyor. Halbuki dünyada hele ki bizim ülkemizde elektrik kesintisine gerek bile yok. Her şey olabiliyor. Cezaların caydırıcı olmaması büyük etken. İstanbul Kontratı uygulandığında ölümlerin azaldığı ortada. Hiçbir şey yapamıyor olmamız çok makûs. Daima bir şeyler yapmak, söylemek istiyoruz. Bu oyunla en azından “Bakın ben bu mevzuda dertleniyorum” diyebiliyorsun.

Oyunda elektrikler kesiliyor ve karanlık bir devir bu türlü temsil ediliyor. Ferdî hayatlarımızda da bazen bir şeyler kararır ve istikamet bulmaya çalışırız. İşler yolunda gitmediğinde, karanlıkla başa çıkmakla ilgili yollarınız var mı?

Çok dışarı çıkmam. Görünmez olmak isterim hatta o denli durumlarda. Meskende kendi kendime düşünerek bazen durarak… Durmayı çok seviyorum açıkçası. O ruh halini yaşamak isterim. Bir sağaltayım kendimi; ondan sonra taraf buluyorsun.

Son birkaç gündür tiyatro topluluğunun tartıştığı bir şey var bilhassa toplumsal medya paylaşımlarında “ünlü sevici tiyatrolar” tabiri kullanıldı… Çok takipçin varsa ünlüysen nasıl oynadığına bakılmaksızın kendine tiyatro sahnesinde yer bulabiliyorsun biçiminde. Tiyatro ve popülarite sırtı birbirine dönük iki sözcük mü?

Ben ona inanmıyorum açıkçası. Tiyatro mezunuyum. Benim şimdiye kadar dizi yapmama şaşırmamız lazım temel. Bana sorulacak soru “Neden tiyatro yapmıyorsun? olmalı. Bunun dışında da dünyaya baktığında iyi oyuncular sinemada da oynuyor, National Theatre’da da. National Theatre’a gittiğinde hepsini bir yerden tanıyorsun. Ben çok gittim o denli oyunlara ve hepsi de taş üzere oynuyorlar. Ünlü lakin berbat oyuncu olmak zorunda değil ki beşerler. Oyuncuysa ve 5 milyon takipçisi olmuşsa ne yapsın atsın mı 5 milyon takipçisini? Benim 2 buçuk milyon takipçim var. Olur mu? Tiyatro için uygun mu? Dedikleri gerçek da olabilir bir yerde. Şu açıdan haklılar, yıllarca neye emek harcadıysan o istikametin gelişiyor. Ve seyirci de seni orada görmek istiyor. Bu da olağan bir şey aslında, onların söylediği de olağan.